Қасық пен айыр

Ертеде Қасық пен Айыр өмір сүріпті. Қасық өте ерке, мақтаншақ, ал Айыр өте салмақты да ақылды болыпты. Бір күні Қасық Айырды қонаққа шақырыпты. Ол Айырдың сорпа іше алмайтынын біліп, әдейі сорпа дайындаған екен. - Мен сұйықты да, қоюды да, тіпті шайды да іше аламын,- депті Қасық. Қарны ашып келген Айыр: - Сен мені қонаққа шақырған соң, үйімнен нәр татпай келген едім, жақсы, ендеше мен жүрейін деп, ренжімегенін айтады. Ертеңгісін Қасыққа сен маған қонаққа кел деген екен. Ол досына дәмді етіп лағман дайындапты. Қасық досының мырзалығын көріп, шын көңілмен дайындаған дастарханға толы тамағына көзі түсіп, қатты ұялған екен. Тіпті тамақты жеуге ар-ұяты бармапты. Айыр: -Еее, достым, мен білемін неге тамақ ішпей отырғаныңды, ал ұялма, мен саған түк те ренішім жоқ, екеуіміз нағыз достар емеспіз бе, күнде бір-бірімізді көреміз, сырымызбен шүйіркелесеміз, нағыз достар бір-біріне ренжімеу керек,- деген екен. Содан соң өзінің қателігін түсінген Қасық досынан кешірім сұрап, оған достық қолын беріпті. Осы күнге дейін екеуі бірге жүреді екен.